ARKA E NOES

 ARKA E NOES

Ndëshkimi erdhi. Në një karantinë të stërmadhe

ujrash ishte vënë toka,

për të dizinfektuar e shpëlarë nga veset

banesën e dikurshme të njerëzimit. Asnjë pipëtimë,

mbi  Ujanën e pafund. Asnjë barkë

e vetmuar mbi të.

            Vetëm Noe pat shpëtuar

 me Titanikun e tij të lashtësisë,

300 bërryla

të gjatë, skicuar

e ndërtuar sipas porosive hyjnore.

Kapiten Noe inspektonte çdo ditë çiftet e specieve

që duhet të shpëtonin

dhe rezervat e zahireve të udhëtimit.

Kur kishte nge, kundronte nga bashi qytetet dhe faltoret

e përmbytura që rrëshqisnin atje poshtë

dhe orientohej nga gjurmët e karrove të dikurëshme.

Ishin rrotulluar sa e sa hëna,

kur  Zoti, kishte hapur  

të gjitha burimet e humnerës së madhe dhe dritaret

qiellore vollën për njëqind e pesëdhjetë ditë me radhë

            Ujanën ndëshkuese. Kudo,

ca peshq të mbufatur guvash ishin strehuar

nëpër sallat luksoze të pallateve mbretërorë,

në palestrat sportive e deri te pusetat e rrugëve.

Bibliotekën gjigante në Ninive me librat e saj prej

tjegullash e kishte mbuluar rëra. Noe ëndërronte

ta rihapte kur Ujana të zmbrapsej

dhe poetët, të përjetësonin në të biografinë e tij

me emrin

e vjetër Up Napishtimi.

Ishte zotuar se do të krijonte

njerëzimin e ri, të virtytshëm.

Tre djemtë me gratë e tyre kishin filluar

të punonin në anije për riprodhimin

sipas shëmbëlltyrës së re. Ligësitë,

pabesitë ishin tretur

            atje poshtë dhe s’kishin

nga ngjiteshin deri këtu në çastin e ngjizjeve të reja.

Edhe çiftet e gjallesave, si në një kovaleshencë

kruazierësh, pranë magazinave me bar,

projektonin shumfishimin e tyre.

300 bërrylshi lundronte në një vetmi ulëritëse.

I shqetësuar nga lindjet e para,

Noe lëshonte pëllumbat për të parë në se dheu fillonte të

lirohej  nga ujrat,

e ata ktheheshin

të lodhur në kuvertë. Bënte sërish llogaritë

e zahireve

dhe përpiqej të ekonomizonte rezervat.

Po në të shtatëmbëdhjetën ditë

të muajit të shtatë,

siç profecia e kishte parathënë,

Titaniku ndali mbi shkëmbenjtë e malit Ararat.

Nën këmbët e tyre u shfaq Bota e pastruar

nga mëkatet,

u shfaqën lëndinat dhe pyjet e virgjëruara sërish

sikur  të kishin lindur befas nga asgjëja.

Dhe Noe gjashtëqind e një vjeçar, siç rrëfejnë,

kishte ende energji të mbante rregullin,

të ndihmonte

elefantët e rinocerontët

se mos rrëshqisnin nëpër

portën e pasme të anijes,

të pamësuar  kaq kohë me të ecurin,

të kontrollonte shpesët nëpër pupla

se mos zbrisnin me ta

 edhe fara e së ligës si pleshtat,

të shoqëronte me delikatesë ujkun me delen të miqësuar

            nga udhëtimi,

të ngazëllehej e t’u gëzohej të bijve atje lart në kuvertë

tek lëviznin drejt horizonteve krahët e tyre me ca

shenja të habitshme.

Po si ta merrte me mend, i gjori plak,

se në ato çaste,

bijtë e tij, Simi, Hami dhe Jafeti,

ende pa shkelur tokë,

grindeshin

duke ravijëzuar kufijtë e perandorive të nesërme?

Noe ndihte i qetë kafshët pa u menduar se të tjera

 profeci

 do të lindnin, 

të tjera kataklizma do të projektoheshin,

dhe udhëtimi i tij biblik do të ngelej një eksperiment

i dështuar i Perëndisë.

2012