3 poezi nga Walt Whitman

TRI POEZI NGA WALT WHITMAN

Përktheu: Agim Mato

NGA RROKULLIMA E SHKULMEVE TË OQEANIT

Nga rrokullima e shkulmeve të oqeanit erdhi butësisht drejt meje

 një suvalë,

duke mërmëritur: unë të dua, pas pak do të vdes,

kam udhëtuar gjatë vetëm të të shoh, vetëm të të prek,

sepse nuk mund të vdisja  sa kohë nuk do të të shihja,

nga frika se do të  të kisha  humbur.

Tani që jemi takuar, që jemi çmallur, jemi të shpëtuar,

Kthehu në paqe në oqean, e dashur,

sepse edhe unë jam pjesë e atij oqeani, nuk jemi kursesi  të ndarë,

konsideroje globin e madh, kohezionin e gjithshkaje, sa i  përsosur!

Por sa për mua, për ty, deti i papërmbajtshëm kërkon të na ndajë,

E në se për një orë  na mban larg,  nuk mund të na ndajë

 përgjithmonë,

Mos u bëj e padurueshme – një çast i vogël – dije, sa të pëshëndes

 ajrin, oqeanin, dheun,

Çdo ditë në perëndim të diellit për hirin tënd, e dashur.

NDËRSA MEDITOJA NË HESHTJE

Ndërsa meditoja në heshtje,

duke u kthyer tek poezitë e mia, plot mëdyshje dhe

 konsiderata për to,

një fantazmë u shfaq para meje, dyshuese,

e frikëshme për nga bukuria, mosha dhe fuqia,

shpirti i poetëve të vendeve të lashta,

i cili hodhi  nga unë sytë e tij si flakë,

duke treguar me gisht shumë këngë të pavdekshme,

dhe me zërin kërcënues tha: Ç’je duke kënduar?

Nuk e di se nuk ka veçse një temë të përjetshme për bardët?

Dhe që është tema e luftës, fati i betejave,

ngjizja e ushtarëve të përsosur?

Ashtu qoftë, ju përgjegja,

edhe unë, o shpirt i  madhërishëm, këndoj luftën,

 më jetgjatën dhe më të madhen se ç’ka qenë ndonjëherë,

luftën që gëlon në librin tim me alternim fati, me ikje,

me sulme, me zbythje, me fitore të paafirmuara e të

                               pavendosura,

(Po që  sërish ndjehem i sigurt, më në fund) Bota është një

shesh beteje, për jetë a vdekje, për Trupin dhe për

                 Shpirtin e përjetshëm,

Shikoni, edhe unë vij të këndoj  këngën e betejave,

dhe të promovoj mbi të gjitha ushtarë të paepur.

UDHËTIM PËRMES  SHTETEVE

Nisemi në udhëtim përmes shteteve,

(përshkojmë botën, të nxitur nga këto këngë,

duke ngritur velat nga këtu për çdo vend, për çdo det,)

ne që dëshirojmë të jemi nxënës të të gjithëve, mësues të

të gjithëve dhe dashamirës të të gjithëve.

Kemi parë stinët të mbushin dheun, të përhapen

dhe kemi thënë: pse një burrë apo një grua nuk duhet të bëjë

 si stinët, të përhapet pandalur si ato?

Ndalojmë pak në çdo qytet të madh apo të vogël,

i biem mespërmes Kanadasë, verilindjes, luginës së madhe të

       Misisipit dhe shteteve të jugut,

konsultohemi për kushte të barabarta me secilin nga shtetet,

vemë në provë vetveten dhe ftojmë burrat dhe gratë për të

dëgjuar,

Kije vëth në vesh, porositim veten dhe të tjerët,mos ki frikë,

ji i sinqertë, shpengoje trupin dhe shpirtin,

ndal një copë herë dhe vazhdo sërish, ji i hapur, i mprehtë,

i matur, magnetik,

dhe ajo që ti ke përhapur mund të të kthehet atëhere siç

            kthehen stinët,

dhe mund të jetë ashtu si vetë stinët.