Deti

DETI

Ishe altari ku rrëfehesha. Flisja e flisja mes mërmërimës së

       dallgëve

me një zë që të mos kuptohej nga të tjerët.

Kur ngriheshin tallazet e tua, e ngrija edhe unë zërin derisa

bërtisja mbi shkëmbijtë nga frika se nuk më dëgjoje.

Më mbuloje atëhere me shkumë

dhe lëpija kripën tënde

sëbashku me lotët.

Isha mësuar me shijen e tyre, isha mësuar me hidhërimet

të cilat më dukej se kurrë nuk do të më ndaheshin.

Nëpër dimëra kontrolloja tërë gjirin për të mbledhur oktapodët

që flakje enkas, bashkë me leshterikët dhe patavrat.

Një herë, kur e trashe zullumin, pashë të vinte drejt meje

një copë e madhe toke me gjithë pemët, si një ishull lundrues.

Për ditë të tëra hypja në këtë ishull si një Robinson Kryzo i

 vogël

derisa gjiri u skuq nga balta që tretej dhe pemët u shembën mbi

ujëra si ëndërrat e udhëtimeve që nuk i bëra.

Oqeanikët me dritat shumëkatëshe kalonin përballë

dhe nuk e ceknin tokën time, pëlhurat e velierave atje larg

i shtynte një erë tjetër

që mushkritë e mia s’e kishin provuar.

Në verë zhytesha në lëndinat e fund-Jonit dhe humbisja në

  barin e gjelbër të poseidonias,

i gudulisur nga valsi i lehtë i tyre

si  valsi i grunjërava në fusha. 

Pranë meje notonin peshq të ngathët e të verbër të thellësive,

të pamësuar me dritën, të rënë sa herë në rrjeta dhe të gjuajtur

me shkelma nga peshkatarët, sërish në ujë.

Isha si i verbuar edhe unë nga një pluhur i dëndur drite. 

Tërë fjalosjet vetmitare,

tërë rrëfimet e pafundme me ty

filluan të më rrethonin,

si një brerore e padukëshme shpresash

që ngjitej nga thellësia e labirinteve nënujore.

Ndjeja të më merreshin mendtë

dhe mesdita më flakte pranë teje,

dhe gjumi më zinte, përzjerë me rërën e nxehtë, me algat

përsipër, dhe valët që shtyheshin në brinjë. 

Shaluar mbi një kalë deti bridhja në hapësirat e çuditëshme të

ëndërrave dhe ndjeja të më filtrohej trishtimi

dhe të më avitej POEZIA, si rrezet e dritës

që kullosnin mbi hapësirën tënde, o det.

Frikë nuk pata më se mos më dëgjonin të tjerët. 

20 janar 2013