Ndre Mjeda

NDRE MJEDA

U çel kafazi i Bjeshkëve, bylbyli i varfër fluturoi mbi

   pyje,  mbi orgaja,

duke nderur krahët mbi fishkëllima murrlanesh,

mbi këmbanoret gjigante,

me melin e fjalëve të rralla shqipe në sqep,

dhe ndali në  Spanjën e largët,

në një kolegj letrar neolatinësh, në Valencia.

Me të tjera gjindje u përzie,

me të tjera gjuhë.

Tërthorë i ra Europës, deri

në Poloninë katolike e të ftohtë

dhe nëpër biblioteka hijerënda

rrëmoi në lashtësinë e gjuhës së vet,

fisnikërinë edhe kodet.

Po në atdhe, 

“tek fillojnë kufijtë e gege”

 e prisnin Trina,  Zoga

e Lokja nanë.

Rigjeti fëmijërinë e trishtuar

mes një paqeje e varfërie tronditëse

dhe Andrën e jetës së tyre

e shkoi në filigranë.

Hapi me sqep guackat e miteve dhe u vuri veshin
                                                            kohërave.

Lissus.

Scodra.

Lirija.

Atëherë pamë të tringëllinë në ajër

tingëllimat e Arbërit përjetë;

“dhe nën borë të shpërthejnë lulet

porsi fëmijë që zbulohen në djep”.